Uit naar Almelo. Da’ s en heel eind kan ik je vertellen. Wel in de basisopstelling gelukkg maar de wedstrijd, ach de wedstijd.
Zelf was ik weer eens als eerste klaar. Mijn tegenstander, helemaal uit Parijs overgekomen voor deze wedstrijd, maakte het mij moeilijk in een gesloten Siciliaan. Tegen beter weten in sloeg ik op f5, iets wat Ada me streng verboden heeft. Het was ook weer eens niet goed. In iets mindere stelling maar met een hoop tijd meer bood ik remise aan, wat werd geweiged. Na nog wat afruilen was echter alle muziek uit de steling en de puntendeling een feit.
Ivo had een Franse partij en sloeg op g7 en h7, maar moest daarvoor een zwarte pion op c3 accepteren en zijn koning in het midden laten. Toen kwam er zo’n typische Franse stelling op het bord. Een oud-clubgenoot uit Alphen die niet vies is van een potje Frans vertrouwde mij eens toe: je hebt dammen, je hebt schaken en je hebt Frans. Laat ik het daar maar bij houden en toegeven dat ik niet veel van de hele partij begrepen heb. Ivo wel, maar ergens in het eindspel sloeg een kromme volt toe en sloeg hij een zet over, die hij dacht al gedaan te hebben. Niet dus, en dat kostte meteen een vol stuk en de partij. Hij baalt nu waarschijnlijk nog.
Frans moest de hele partij keepen, en dat lukte hem aardig. Er verscheen een eindspel met ongelijke lopers op het bord. Meer of minder dan remise was het dus niet.
Shotaro pakte een pionnetje in de opening en wikkelde keurig af naar een einspel. Bij de tweede pion die sneuvelde hield de tegenpartij het voor gezien.
2-2 dus, de spanning loopt op.
Pim zijn tegenstander speelde d4, geen Frans dus deze keer. Hij stond wat gedrongen en wikkelde af naar een eindspel waar zijn loper iets slechter as dan die van de tegenstander. Om precies te zijn: te slecht. Op de 40e zet ging hij mat.
Caspar was bezig een lekkere druk stelling op te bouwen, toen zijn tegenstander een vol stuk kado gaf. (Frans) kaassie dus. 3-3.
Kees offerde een pion voor druk in het centrum. Op verschillende plekken in de partij kon hij die pion terugkrijgen, maar dan zou de partij vervlakken. Helaas bleek de druk die opgebouwd werd dor de vingers weg te glippen. 3-4 en aan Diederik de taak om de gelijkmaker te scoren.
In die laatse partij geen Frans, maar Big Ben. Ben Poelstra, een oud teamgenoot van me uit Maastricht. Diederik schotelde hem een lokkertje voor, waarbij wit een pion in het centrum ernstig vooruit moest spelen, maar dan optisch een enorm ruimtevoordeel leek te hebben. De betreffende pion was echter te zwak en sneuvelde. Popje voor en dus hoop op de gelijkmaker. Tot bijna half zeven probeerde Diederik op allerlei manieren die pion te gelde te maken, maar zijn paard was in het eindspel op twee vleugels de mindere van de witte loper. Uiteindelijk was de remise die hij accepteerde het hoogste wat er in zat.
Al met al een teleurstellende nederlaag in een belangrijke wedstrijd. Maar het seizoen is nog lang en er komen ongetwijfeld nog kansen. A la prochaine!
