De laatste reguliere speelavond van het seizoen ontving het derde Ca
Lange tijd leek het de goede kant uit te gaan met, behalve bij Ton Sprong, interessante tot goed stellingen.
Johan Dielhoff (bord 3, zwart) had zo’n goede stelling. Al direct na de openingsfase kwam hij materiaal (kwaliteit) voor en had hij druk over c-lijn en pion d4. Maar Johan koos niet het gemakkelijkste pad, liet de stelling blokkeren, wat de torens passief hield, en stond initiatief op de koningsvleugel toe. Daar wist hij onderuit te komen door zijn dame in de witte stelling te manoeuvreren en zo mogelijkheden te geven tot ontwrichting van het witte spel. Maar toen het noodlot: de Amsterdammer wist Johan’s dame te verschalken… uit! Kees Vlak had op het belendende bord 4 met wit een betere stelling weten om te zetten naar een spel met een loperpaar. Die wist hij in het vervolg evenwel niet te behouden en de stelling vergleed naar remisemarge. Ton Sprong (bord 6, wit) had zijn avond niet. Normaliter weet hij met zijn geliefde “apenstreken” zijn tegenstanders aardig van de wijs te brengen. Nu was hij dat zelf en kansloos ging hij ten onder. Dat kondigde zich al vroeg aan maar Ton is geen opgever dus het duurde nog even voordat opgeven onvermijdelijk was. En toen liep het naar het laatste half uur; daarin gebeurde veel.
Eerst maakte Pieter Kooijman (bord 8, wit) remise, maar niet nadat hij m.i. in een Hollander verzuimd had om kansen te benutten. Daarna wist ik zelf op bord 1 met zwart een Siciliaanse manoeuvreerpartij te winnen. Lange tijd had ik in een overigens gelijkwaardige gesloten stelling dreiging met mijn loperpaar, wat mijn tegenstander veel tijd deed opslorpen. In de slotfase liet ik bewust een koningsaanval toe die de stelling opende om mijn tegenstander vervolgens uit te tellen. Achteraf gezien zat daar wel een lek in en had het eigenlijk remise moeten worden maar de tijdnood deed zijn ‘goede werk’. Niet lang daarna besloot invaller (… nou ja invaller, zo wil je er wel meer) Richard van ‘t Schip (bord 2, wit) remise te accepteren. In een Siciliaanse partij had hij met zijn rustige stukkenspel positioneel voordeel opgebouwd. Helaas ruilde Richard echter op gegeven moment ten onrechte de dames en verkreeg zo in ene juist zijn tegenstander kansen zo bleek wel in de post mortem. Gelukkig wist hij het te keepen.
En toen leek ondanks de achterstand in de wedstrijd op dat moment teamwinst in het verschiet, want de resterende twee partijen leken gewonnen voor ons. Johan Bertelkamp (bord 5, zwart) won inderdaad, mede dankzij de grote tijdnood van zijn tegenstander die uiteindelijk door zijn klok ging. Maar niet nadat Johan in de hectiek in totaal gewonnen stelling zijn dame had weggegeven… Voordien had Johan de hele avond het betere spel gehad (hij miste volgens mij trouwens een goede kans op nog groter voordeel), al moest hij lange tijd zorgvuldig spelen voordat zijn spel los kwam. Maar de schlemiel van de avond, Gerard Koeleman (bord 7, zwart) won niet … hij verloor zelfs! De hele avond had hij geduldig in een Taimanov-Siciliaan zijn tegenstander onder druk gehouden en dat uiteindelijk weten om te zetten naar een gewonnen eindspel met een vrije (plus)pion op c4, ondersteund door koning-toren-paard. Helaas, helaas, in grote wederzijdse tijdnood, op het moment dat met Pd3 de beslissende klap kon worden uitgedeeld, liet Gerard zich plots midden op het bord mat zetten … Een mooi matbeeld dat wel. Gerard was uiteraard ontroostbaar en vol zelfverwijt.
