Na 7 keer verloren te hebben was er voor Almere 2 nog steeds een kans om zich te handhaven. Reden om er tegen Purmerend 2 volledig voor te gaan.
Pim Groot (1901) viel op bord 1 in tegen Nico Felten (1938) omdat Leo Damen en Philip Huigen beide niet konden spelen (al was Leo Damen uiteindelijk toch bereid te spelen toen Almere 1 onvolledig bleek). In een scherpe variant leken beide spelers te weten wat ze moesten doen, werd snel gespeeld en vrij vroeg een remise overeen gekomen.
Kees Vlak (1760) kwam al vrij snel na Pim’s remise bij mij omdat hij een remise bod had gekregen op bord 7 tegen Perry Koopmans (1519). Omdat ik zelf erg slecht uit de opening kwam had ik weinig tijd gehad om naar andere borden te kijken en adviseerde ik Kees om als het enigszins kon nog even door te spelen.
Ik weet niet wie van de borden 6 en 8 er eerder klaar was, maar ik was blij verrast toen ik even laten zowel een vol punt zag voor Albert Kortendijk (1785) die op bord 8 tegen Gerard Jongen (1424) speelde en Jeroen Wieland (1678) die tegen Marloes Rogge (1644) speelde. Albert stond al een tijdje beter, terwijl Jeroen vanuit een remise stelling het volle punt wist te pakken toen zijn tegenstander enkele onzorgvuldige zetten had gedaan.
Toen daarna ook Jacques Huijzer (1791) tegen Luc Preeker (1680) op bord 5 het volle punt had gepakt begon ik in de winst te geloven. Dit was omdat Kees nog steeds minstens remise stond, en Bart en ik op bord 3 en 2 een duidelijk voordeel hadden. Het was echter al een paar keer gebeurd dat we na een tussenstand met 3 ½ punt uiteindelijk met lege handen achterbleven, dus helemaal zeker was ik nog niet.
Bart Krol (1875) kwam tegen Arno Buijten (1882) door zijn actieve koning in een toren eindspel met ieder 3 pionnen gewonnen te staan. Zijn tegenstander had misschien nog iets langer door kunnen spelen, maar ik kon het zelf wel begrijpen dat hij opgaf.
Ik (1809) was nog amper bijgekomen van onze teamwinst toen mijn tegenstander Pim Jekel (1954) op bord 2 ook opgaf. Hij had in een eindspel met mijn loper en 3 pionnen tegen zijn paard en 3 pionnen zijn paard gegeven voor mijn vrijpion, waarschijnlijk met de hoop om er nog een remise uit te slepen, maar dat leek er niet in te zitten.
Frans Hazenberg (1849) kwam op bord 4 tegen Anton Bakels (1953) een kwaliteit voor, maar zijn tegenstander had wel 2 pionnen compensatie. Deze pionnen gaven uiteindelijk de doorslag en helaas verloor Frans zijn (voorlopig?) laatste wedstrijd voor Almere.
Kees Vlak bleef lang vechten om het volle punt binnen te halen, maar moest uiteindelijk toch genoegen nemen met een halfje. Al voor Kees klaar was kregen we al positief nieuws uit Woerden. Onze concurrent voor de degradatie, VAS 4, had met 6 ½ – 1 ½ verloren waardoor we met matchpunten gelijk kwamen, terwijl we ruim meer bordpunten hebben.
Dit betekent dat Almere 2 na een bye een 7 keer te verliezen, zich uiteindelijk met 1 overwinning toch op de veilige 8ste plek heeft genesteld en daarmee de degradatie heeft weten te ontlopen.
Meer van dit soort reacties en verslagen