Het was weer eens zo’n avond. Nou ja, weer eens…de laatste keer kan ik me eerlijk gezegd al niet meer herinneren of het moet misschien in Duitsland zijn geweest waar ik blunderde in een glad gewonnen stelling tegen een IM. Dat werd echter nog remise en wat er deze avond gebeurde voelt toch 10x zo erg, mede gezien de einduitslag van het team.
Natuurlijk (of toevallig?) was het misschien ook wel de belangrijkste wedstrijd van het seizoen, in ieder geval tot nu toe. Dat zoiets dan juist nu moet gebeuren, het moest blijkbaar zo zijn. Die avond was ik er kapot van en van slapen is ook niet veel meer gekomen. Waarom nu, waarom ik, ja het woord ‘waarom’ bleef zich maar herhalen in mijn hoofd. Gelukkig duurt zo iets ook maar een dag – hooguit twee – en is er nu wel de berusting. Vandaar dat ik besloten heb het pijnlijke moment toch maar te delen.
Ondanks dat ik mijn notatieblaadje bij thuiskomst buiten de deur met een aansteker in brand heb gestoken – hoe kinderachtig eigenlijk achteraf maar die avond moest de woede toch ergens op gebotvierd worden