Over de strijd om het clubkampioenschap en meer.

Het is jullie wellicht niet ontgaan. Op een aantal clubavonden is er gespeeld om het kampioenschap over het seizoen 2023-2024. Op maandagavond 1 juli vindt de eerste lange partij plaats en pas op maandag 23 september komt het duel tot een ontknoping.
Rob van de Kamp en ondergetekende mogen plaatsnemen in het ‘zweetzaaltje’ tegenover de speelzaal en tegenover elkaar. Op voorhand zien we er niet naar uit. Het seizoen nadert het einde en schaakmoeheid begint zich al bij ons te manifesteren. Daarnaast lijkt het ons ook wel een aardig idee om het clubkampioenschap te delen. Rob en ik vormen samen het bestuur van Schaakschool Almere, zijn al jaren bevriend en hebben elkaar als schaker leren respecteren. We speelden tot dusver 289 onlinepartijen in de correspondentiemodus, met als opmerkelijk resultaat een nagenoeg gelijke tussenstand. Half serieus informeren we hier dus naar. Twee kampioenen, zou dit mogelijk zijn?
Er worden grappen over gemaakt. Ja dat kan, maar dan moet onze naam wel gecomprimeerd worden. Rob Groot of Pim van de Kamp, want anders is er niet genoeg plek voor op de beker en sowieso hebben we beiden dan slechts recht op een halve beker. In onze regelementen staat overigens nergens dat er maar één kampioen kan zijn. Toch zijn de geraadpleegde clubgenoten van mening dat dit voor zich spreekt. Zo ook onze competitieleider en is dus duidelijk dat we niet aan onze verplichtingen kunnen ontkomen.
De eerste partij. Rob heeft zich terdege voorbereid. Ik ga met wit een Benoni uit de weg en word teruggedrongen. Het volgende even terzijde. Of je nu wilt of niet, schaken om een kampioenschap is schaken onder hoge druk. Je bent jezelf er steeds van bewust dat dit mogelijk een éénmalige kans is op eeuwige roem en als je (te) bang bent om het te verprutsen dan lukt je dat waarschijnlijk ook. De partij eindigt met een fatale blunder van mij, waar Rob eerder al makkelijk had kunnen winnen. Het zal in deze cyclus niet de laatste blunder zijn. Zie hieronder.

De week daarop volgt de tweede lange partij. Het gaat hierin alle kanten op. Rob, met wit, komt sterk uit de opening. Er is iets mis met de opstelling van zwart. Dan laat wit een paardvork toe en wint zwart de kwaliteit. Vervolgens vergeet zwart het noodzakelijke f5 te spelen en wordt ondergetekende geconfronteerd met een sterke pionnenopmars door het centrum van de stelling. De druk wordt zo groot dat ik maar besluit om mijn Dame te offeren voor vaag tegenspel. Rob is nog één goede zet verwijderd van het clubkampioenschap, hij speelt zijn Koning naar f2 en loopt aan tegen een dodelijk schaak op e3 met aftrekaanval op de Dame. Het is weer gelijk.
Omdat we niet meer in de gelegenheid zijn om de tweekamp voor de vakantie voort te zetten, volgt een lang reces. Pas afgelopen maandag worden de partijen hervat. Vooraf zijn we door André geïnformeerd over de condities waaronder gespeeld gaat worden. De beslissing moet vanavond een feit zijn. Eerst twee rapidpartijen met een tempo van 25 minuten en 10 seconden increment, waarna eventueel nog twee rapidpartijen volgen met het tempo van 15 minuten en 5 seconden increment. Als het dan nog niet klaar is, moet er worden gevluggerd tot er een winnaar bekend is.
Rob loot wit. Er komt een Caro Kan op het bord. De klassieke variant. Zwart is helemaal niet in de problemen als hij zich volkomen onnodig een penning laat aanleunen die hem een loper kost. Daarna speelt hij te lang door, maar het is al helemaal uit. 2-1 voor Rob.
Over de vierde partij in deze match, ben ik zelf het meest tevreden. In mijn geliefde Catalaan met Konings-Indische opstelling van zwart, bereik ik volledige controle. Stevige druk over de b-lijn een gedekte vrijpion op d5 en een binnenvallend paard op f5. Als ik de pion op b7 win, slaat de aanval door 2-2. We zijn weer terug bij af.
De vijfde partij. Het is een meeslepend duel geworden. De effecten van het ‘sloopschaak’ worden steeds meer zichtbaar. We zijn als twee boksers die samen in de touwen hangen. We spelen nu vooral om niet te verliezen. In de paardruil-variant van de Caro Kan kom ik met zwart licht in het voordeel. Maar mijn poging om dit voordeel in winst om te zetten is te halfslachtig. Wit kan counteren en een min of meer gelijke stand resteert. Dan probeer ik nog een keer om het evenwicht te doorbreken. Maar hierna is het Rob die waarschijnlijk wat winstkansen laat liggen. De tijdsdruk neemt toe en ik slaag er uiteindelijk in om mijn loper te geven voor de laatste pionnen van wit 2 ½- 2 ½ .
Inmiddels wordt steeds duidelijker dat het wel eens op vluggeren aan zal kunnen komen. We gaan zitten voor de laatste rapidpartij als André ons, ongetwijfeld vanuit een groot gevoel van medemenselijkheid, komt vertellen dat we de loterij van het snelschaken niet perse hoeven aan te gaan en dat hij er vrede mee kan hebben dat we, eenmaal op dit punt gekomen, het clubkampioenschap toch met z’n tweeën delen. Met deze mededeling van onze competitieleider besluiten we direct tot remise in de laatste rapidpartij. Eindstand 3-3.
Hierna wordt André aangesproken door enkele clubgenoten die de spelregels goed kennen. Voor hen is het duidelijk dat er een beslissing moet vallen. Hierdoor aan twijfelen gebracht vraagt André ons of we toch tot het vluggeren willen overgaan om aan alle discussie hierover een einde te maken. Dit wordt door Rob geweigerd. Hij geeft hierbij aan dat hij zich liever terugtrekt dan dat hij later alsnog moet vluggeren en ik verklaar mezelf solidair met zijn standpunt.
De status quo tussen Rob en mij is evident. Wat ons betreft is de eerste uitspraak van de competitieleider geldig en zijn wij beiden kampioen of zo u wilt half kampioen. Wij beschouwen de interventie van André als voorbeeldig. Niet alles hoeft tot het uiterste te worden bevochten. Hiermee straal je uit dat het in een vereniging als de onze vooral ook gaat om verbondenheid en spelplezier.
Pim Groot