De interne competitie van het seizoen 2013/2014 is alweer voorbij. De eerste periode is gewonnen door Frans Hazenberg en de tweede door Johannes Kossen. Zij zijn afgelopen maandag begonnen met een match om te bepalen wie de clubkampioen van het seizoen wordt.
Links Frans en rechts Johannes
De match werkt als volgt: er worden twee partijen gespeeld. Indien de stand na twee partijen gelijk is, worden er twee rapidpartijen gespeeld van 30 minuten. Ditzelfde idee wordt na gelijkspel gedaan met 15 minuten per persoon, daarna 10 minuten en tot slot 5 minuten.
Johannes heeft de eerste partij gewonnen, lees hieronder zijn commentaar.
In mijn eerste serieuze tweekamp wilde ik goed voor de dag komen. Al jaren stond “Play 1.b3!” van Ilya Odessky (een Russische IM) bij mij in de kast te verstoffen. Ik had even de tijd voordat de tweekamp begon, dus het moest er nu maar eens van komen. Voor iemand die zijn leven lang 1.c4 heeft gespeeld is de stap naar 1.b3 niet heel groot, maar er was toch veel werk te doen. Maar natuurlijk speelde Frans na drie zetten al een alleszins redelijke zet die niet in m’n boekie stond. Op eigen kracht aangewezen verliep de opening toch naar wens. Ik wist namelijk de hermafrodiet van Frans te veroveren.
Korte uitleg: in zijn boek “The Seven Deadly Chess Sins” – een absolute aanrader voor iedereen die gestrand is in zijn ontwikkeling en geen idee heeft van hoe nu verder – stelt de Schotse grootmeester Jonathan Rowson dat je het loperpaar ook als 1 stuk kunt opvatten. En omdat het loperpaar zich niet beperkt tot een van beide veldkleuren en in die zin ongeslachtelijk is, heeft hij dit stuk “hermafrodiet” gedoopt. Na het Eurovisie songfestival is de naam “Conchita” misschien ook een overweging. Ik vond het een interessante gedachte, met ook praktische waarde.
Frans probeerde me wat later te verleiden om een doorzichtig stukoffer aan te nemen. Aannemen stond gelijk aan onmiddellijk remise door eeuwig schaak. De boodschap was helder: hij was tevreden met een gelijkspel. Maar daar was ik niet voor gekomen. Ik dacht even later heel goed te staan, maar Frans speelde een damezet die ik over het hoofd gezien had en bood remise aan. Van hem uit begrijpelijk: het evenwicht was niet beslissend verbroken, maar remise leek het hoogst haalbare. Ik van mijn kant bevond mij in de situatie die ik mij voor de partij gewenst had: de rest van de partij kon ik vrijwel risicoloos op winst spelen. Ook vertelde zijn remiseaanbod mij dat hij zich niet echt senang voelde in de stelling. Alle seinen stonden op groen, dus: doorspelen! En al snel raakte Frans van het juiste pad: mijn hermafrodiet kon diep zijn stelling in dringen, met verwoestend effect.
